မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ ျမန္မာ့ရုိးရာ ေ႐ႊျခည္ထိုးလုပ္ငန္းေပၚေပါက္လာပံု

ထိုေခတ္က ေ႐ႊျခည္ထိုးထည္မ်ားသည္ ယခုေခတ္အထည္မ်ားကဲ့သို႔ လက္ရာႏုသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေ႐ႊဒဂၤါးအျပားလိုက္ကို အထည္ၾကမ္းၾကမ္းေပၚ၌ကပ္၍ ထိုးျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ရာၾကမ္းပါတယ္။

အေလာင္းဘုရားသားေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းလက္ထက္တြင္ ယိုးဒယားကိုနိုင္ေသာအခါ ယိုးဒယားအႏုပညာသည္မ်ားကို ေခၚခဲ့ရာမွအစ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္ တိုးတက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခက္အလက္အ႐ြက္ႏွင့္ ပန္းႏြယ္ပန္းခက္ပုံမ်ား စတင္ထိုးတတ္လာၾကၿပီး အ႐ုပ္မ်ားလည္း ေဖာ္လာတတ္ၾကပါတယ္။

Read More>>> မႏၱေလး-အင္ဖာ ဘတ္စ္ကားလိုင္းကို ဧၿပီလ (၇) ရက္ေန႔မွစ၍ စမ္းသပ္ေျပးဆြဲမည္

မင္းတုန္းမင္းဘုရင္လက္ထက္ေရာက္ေသာအခါ အေနာက္ႏိုင္ငံမွ ရက္လုပ္ေသာ ကတၱီပါထည္ႏွင့္ နန္းတြင္းရက္ပိတ္ေခ်ာထည္မ်ားထိုး၍ အသုံးျပဳလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ယခုေခတ္၌မူ ပိုးထည္ေပၚ၌ အထိုးမ်ားသည္ကို ဆိုလိုပါတယ္။

ျမန္မာဘုရင္လက္ထက္ ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္မ်ားသည္ ရွင္ဘုရင္၊ မိဖုရားတို႔ ဆင္ျမန္းေသာ မင္းေျမာက္တန္ဆာမွအစ အိမ္ေရွ႕မင္း၊ ဝန္ႀကီး၊ ဝန္ေထာက္၊ မွဴးမတ္၊ မတ္ေတာ္၊ စစ္သူႀကီးႏွင့္ ရာထူးရာခံရွိသူအားလုံးတို႔၏ အဝတ္တန္ဆာ မင္းခမ္းေတာ္မ်ားကို ေ႐ႊတိုက္ဝန္၏ အမိန႔္အတိုင္း ေ႐ႊတိုက္စာတမ္းႏွင့္ ကိုက္ညီစြာ ရာထူးအလိုက္ လုပ္ေဆာင္ၾကရပါတယ္။

ေနာက္မွတစ္ဖန္ ဘုရင္းမင္းျမတ္သည္ သာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္မည့္ ရွင္သာမေဏေလာင္းတို႔အား၎၊ နားထြင္းမဂၤလာျပဳမည့္သူတို႔အား၎၊ မင္းဝတ္တန္ဆာႏွင့္ ဆင္တူ႐ိုးမွား ဝတ္ဆင္ႏိုင္ခြင့္ျပဳသျဖင့္ ဝတ္ဆင္ၾကရပါတယ္။

မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ ေ႐ႊျခည္ထိုးရပ္ကြက္သည္ ေရွးျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္အခါက ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္ အမႈထမ္းမ်ား ေနထိုင္ရာ အရပ္ျဖစ္ပါတယ္။

Read More>>> မႏၱေလးေတာင္ေျခရွိ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားဝန္းအတြင္းက ကမၻာ့အႀကီးဆုံးစာအုပ္

ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က ဘုရင့္ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္မ်ားသည္ ေ႐ႊတိုက္ဝန္၏ ဝန္စုအမႈထမ္းမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ သီေပါမင္းလက္ထက္ေတာ္၌ ေ႐ႊျခည္ထိုးအမႈထမ္း လူ ၂ဝ ခန္႔ရွိ၍ တစ္ဦးလွ်င္ ရိကၡာေတာ္ စပါးတင္း ၃၃ဝ အသနားေတာ္ျမတ္ခံရပါတယ္။

အျခားရာထူးခံပုဂၢိဳလ္မ်ား၌လည္း ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္ သီးသန္႔ထား၍ မိမိတို႔၏ အဝတ္အထည္မ်ားကို ေ႐ႊျခည္ျဖင့္ ထိုးလုပ္ေစပါတယ္။

ျမန္မာဘုရင္လက္ထက္ ေ႐ႊျခည္ထိုးပညာသည္မ်ားသည္ ဘုရင့္မင္းေျမာက္တန္ဆာ၊ မိဖုရားႀကီး၏ မဟလႅတာတန္ဆာ၊ အေဆာင္ရမိဖုရားမ်ား၏ ဃနမ႒ကႏွင့္ မလႅိကာတန္ဆာ၊ ဝန္ႀကီးမွဴးႀကီးမ်ား၏ သိုရင္းဝတ္လုံႏွင့္ ေဗာင္းေခါင္းေဆာင္းမ်ားအျပင္ ကန္႔လန္႔ကာ လိုက္ကာစေသာ အသုံးအေဆာင္မ်ားကိုပါ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။

ရာထူးရာခံမရွိသူမ်ားအတြက္မူ ေ႐ႊျခည္ေငြျခည္၊ ေ႐ႊၾကယ္ေငြၾကယ္တို႔အစား လေခ်းၾကယ္ေစ့မ်ားကို ႐ိုး႐ိုးျခည္ျဖင့္ ထိုး၍ ျပဳလုပ္ေပးရပါတယ္။

Read More>>> ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ပထမဆံုးေသာ ေဆာင္းဒါးရက္ကန္းေက်ာင္း

ယခုေခတ္၌မူ ဇာတ္အၿငိမ့္ပြဲမ်ား၌ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ား၏ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ မကိုဋ္၊ ေျခနင္းစသည္တို႔ႏွင့္ ရွင္ျပဳနားသပြဲမ်ားတြင္ ရွင္ေလာင္းႏွင့္ နားထြင္းမည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔ ဝတ္ဆင္ရန္ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ ေခါင္းေဆာင္းစည္းပုံ စသည္တို႔ေလာက္ကိုသာ ေ႐ႊျခည္ထိုးခ်ဳပ္လုပ္ကိုင္ၾကရသျဖင့္ ယင္းလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ အလြန္နည္းပါးလ်က္ရွိပါတယ္။

Ref: wikipedia

### Zawgyi Code

မန္တလေးမြို့၌ မြန်မာ့ရိုးရာ ရွှေခြည်ထိုးလုပ်ငန်းပေါ်ပေါက်လာပုံ

ရွှေခြည်ထိုးပညာသည် အလောင်းဘုရားလက်ထက်ကစ၍ ထွန်းကားခဲ့ပြီး အသုံးအဆောင်၊ အဝတ်အထည်တို့ကို ရွှေခြည်ငွေခြည်၊ ရွှေကြယ်၊ ငွေကြယ်တို့ဖြင့် ပုံဖော်၍ ထိုးသည့်လုပ်ငန်းကို ရွှေခြည်ထိုးလုပ်ငန်းဟု ခေါ်ပါတယ်။

ထိုခေတ်က ရွှေခြည်ထိုးထည်များသည် ယခုခေတ်အထည်များကဲ့သို့ လက်ရာနုသည် မဟုတ်ချေ။ ရွှေဒင်္ဂါးအပြားလိုက်ကို အထည်ကြမ်းကြမ်းပေါ်၌ကပ်၍ ထိုးခြင်းဖြစ်သောကြောင့် လက်ရာကြမ်းပါတယ်။

အလောင်းဘုရားသားတော် ဆင်ဖြူရှင်မင်းလက်ထက်တွင် ယိုးဒယားကိုနိုင်သောအခါ ယိုးဒယားအနုပညာသည်များကို ခေါ်ခဲ့ရာမှအစ မြန်မာနိုင်ငံတွင် ရွှေခြည်ထိုးပညာသည် တိုးတက်လာခဲ့ပါတယ်။ အခက်အလက်အရွက်နှင့် ပန်းနွယ်ပန်းခက်ပုံများ စတင်ထိုးတတ်လာကြပြီး အရုပ်များလည်း ဖော်လာတတ်ကြပါတယ်။

မင်းတုန်းမင်းဘုရင်လက်ထက်ရောက်သောအခါ အနောက်နိုင်ငံမှ ရက်လုပ်သော ကတ္တီပါထည်နှင့် နန်းတွင်းရက်ပိတ်ချောထည်များထိုး၍ အသုံးပြုလာခဲ့ကြပါတယ်။ ယခုခေတ်၌မူ ပိုးထည်ပေါ်၌ အထိုးများသည်ကို ဆိုလိုပါတယ်။

မြန်မာဘုရင်လက်ထက် ရွှေခြည်ထိုးပညာသည်များသည် ရှင်ဘုရင်၊ မိဖုရားတို့ ဆင်မြန်းသော မင်းမြောက်တန်ဆာမှအစ အိမ်ရှေ့မင်း၊ ဝန်ကြီး၊ ဝန်ထောက်၊ မှူးမတ်၊ မတ်တော်၊ စစ်သူကြီးနှင့် ရာထူးရာခံရှိသူအားလုံးတို့၏ အဝတ်တန်ဆာ မင်းခမ်းတော်များကို ရွှေတိုက်ဝန်၏ အမိန့်အတိုင်း ရွှေတိုက်စာတမ်းနှင့် ကိုက်ညီစွာ ရာထူးအလိုက် လုပ်ဆောင်ကြရပါတယ်။

နောက်မှတစ်ဖန် ဘုရင်းမင်းမြတ်သည် သာသနာတော်သို့ ဝင်ရောက်မည့် ရှင်သာမဏေလောင်းတို့အား၎င်း၊ နားထွင်းမင်္ဂလာပြုမည့်သူတို့အား၎င်း၊ မင်းဝတ်တန်ဆာနှင့် ဆင်တူရိုးမှား ဝတ်ဆင်နိုင်ခွင့်ပြုသဖြင့် ဝတ်ဆင်ကြရပါတယ်။

မန္တလေးမြို့ရှိ ရွှေခြည်ထိုးရပ်ကွက်သည် ရှေးမြန်မာဘုရင်များလက်ထက်အခါက ရွှေခြည်ထိုးပညာသည် အမှုထမ်းများ နေထိုင်ရာ အရပ်ဖြစ်ပါတယ်။

မြန်မာမင်းများလက်ထက်က ဘုရင့်ရွှေခြည်ထိုးပညာသည်များသည် ရွှေတိုက်ဝန်၏ ဝန်စုအမှုထမ်းများဖြစ်ကြပြီး မင်းတုန်းမင်းနှင့် သီပေါမင်းလက်ထက်တော်၌ ရွှေခြည်ထိုးအမှုထမ်း လူ ၂ဝ ခန့်ရှိ၍ တစ်ဦးလျှင် ရိက္ခာတော် စပါးတင်း ၃၃ဝ အသနားတော်မြတ်ခံရပါတယ်။

အခြားရာထူးခံပုဂ္ဂိုလ်များ၌လည်း ရွှေခြည်ထိုးပညာသည် သီးသန့်ထား၍ မိမိတို့၏ အဝတ်အထည်များကို ရွှေခြည်ဖြင့် ထိုးလုပ်စေပါတယ်။

မြန်မာဘုရင်လက်ထက် ရွှေခြည်ထိုးပညာသည်များသည် ဘုရင့်မင်းမြောက်တန်ဆာ၊ မိဖုရားကြီး၏ မဟလ္လတာတန်ဆာ၊ အဆောင်ရမိဖုရားများ၏ ဃနမဋ္ဌကနှင့် မလ္လိကာတန်ဆာ၊ ဝန်ကြီးမှူးကြီးများ၏ သိုရင်းဝတ်လုံနှင့် ဗောင်းခေါင်းဆောင်းများအပြင် ကန့်လန့်ကာ လိုက်ကာစသော အသုံးအဆောင်များကိုပါ ပြုလုပ်ရပါတယ်။

ရာထူးရာခံမရှိသူများအတွက်မူ ရွှေခြည်ငွေခြည်၊ ရွှေကြယ်ငွေကြယ်တို့အစား လချေးကြယ်စေ့များကို ရိုးရိုးခြည်ဖြင့် ထိုး၍ ပြုလုပ်ပေးရပါတယ်။

ယခုခေတ်၌မူ ဇာတ်အငြိမ့်ပွဲများ၌ မင်းသား၊ မင်းသမီးများ၏ ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ မကိုဋ်၊ ခြေနင်းစသည်တို့နှင့် ရှင်ပြုနားသပွဲများတွင် ရှင်လောင်းနှင့် နားထွင်းမည့် အမျိုးသမီးတို့ ဝတ်ဆင်ရန် ပုဆိုး၊ ထဘီ၊ ခေါင်းဆောင်းစည်းပုံ စသည်တို့လောက်ကိုသာ ရွှေခြည်ထိုးချုပ်လုပ်ကိုင်ကြရသဖြင့် ယင်းလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်သူ အလွန်နည်းပါးလျက်ရှိပါတယ်။

Ref: wikipedia